ابرهای بارانی،
موسیقی نوستالوژیک،
پیچیدن زنگ صدای "او"یی که دیگر نیست، در گوش تو،
شنیدن بویی که فقط و فقط ساخته شده تا خاطره ها را از زیر خاکستر در بیاورد،
تکه کلام هایی که به آنها تکیه دادی، با اینکه می دانی آن سویش دیگر کسی نایستاده...
همه این ها دلیل بر شادی یا ناراحتی نیست،
تو هستی که انتخاب می کنی،
می خواهی آنها شادت کنند یا ناراحت؟
او نماد بزرگیست،
همیشه لبخند میزند،
با زیبایی وصف ناپذیر با صلابت می ایستد،
با تمام دردهای تاریک قلبش که هیچ کس از آنها خبر ندارد،
در تاریکی قلبهای خسته، روشنی می شود...
چطور می شود عاشق او نبود...
Listening to music,
walking lonely at cold dark night,
invisibly through crowd...
Are you there?......